Του Χρήστου Μαραζόπουλου.
Σκοπός αυτής της διατριβής είναι ή ερμηνευτική ανασυγκρότηση τής φιλοσοφικής σκέψης του Γεωργίου Σουγδουρή (Γιάννινα, μέσα του 17ου αιώνα - Γιάννινα, 1725) καί συναφώς ή κατάδειξη τής ιδιοσυστασίας του ώς διδασκάλου τής αριστοτελικής λογικής, όπως αύτη προκύπτει από τη μελέτη τοϋ έργου του Εισαγωγή λογικής (Βιέννη, 1792).
Της Μαρίας Παζαρλή.
Η Χάρτα της Ελλάδος (Βιέννη, 1796-97) του Ρήγα Βελεστινλή καταλαμβάνει σημαντικό ρόλο στο σύνολο του εκπαιδευτικού και επαναστατικού έργου του μεγάλου εθνεγέρτη και αποτελεί το κορυφαίο επίτευγμα της λόγιας ελληνικής χαρτογραφίας του 17ου-18ου αι. Κύριο αντικείμενο της διατριβής είναι η περιγραφή, η ανάλυση και ο σχολιασμός της Χάρτας ως ενός έργου χαρτογραφικού, με την ορολογία και τις μεθόδους δηλαδή που χρησιμοποιεί η σύγχρονη επιστήμη της Χαρτογραφίας και με την υποστήριξη ψηφιακών εργαλείων και τεχνικών.
Του Κωνσταντίνου Κυριακόπουλου.
Η διατριβή αυτή αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος, αποτελούμενο από έξι κεφάλαια, διαπραγματεύεται τα καθέκαστα του Βίου του Μελετίου, ενώ το δεύτερο μέρος ασχολείται με το Έργο του.
Της Θεοδώρας Χασεκίδου-Μάρκου.
Στην παρούσα εργασία γίνεται προσπάθεια να μελετηθούν οι απόψεις των Ελλήνων εκπαιδευτικών-παιδαγωγών και των διανοουμένων για το χρονικό διάστημα 1839-1881 μέσα από τα εκπαιδευτικά-παιδαγωγικά περιοδικά αυτής της περιόδου -ενώ παράλληλα αποτυπώνεται και η εκπαιδευτική πράξη, η οποία είναι στενά συνδεδεμένη με τις παραπάνω απόψεις-, να εντοπιστούν τα στάδια διαμόρφωσης της παιδαγωγικής σκέψης και να παρουσιαστούν οι προσπάθειες για τη συγκρότηση της παιδαγωγικής επιστήμης στο ελληνικό κράτος.
Του Μιχαήλ Θ. Λαφαζάνη.
Ο Ιωάννης Πέζαρος (Τύρναβος 1749-1806) υπήρξε δάσκαλος για σαράντα χρόνια σε σχολεία της Θεσσαλίας και κυρίως στη γενέτειρά του, τον Τύρναβο. Κοντά του μαθήτευσαν αρκετοί σπουδαίοι Θεσσαλοί λόγιοι της εποχής. Αντικείμενο της εργασίας είναι η έκθεση της βιογραφίας και η έκδοση της αλληλογραφίας του Ιωάννη Πέζαρου. Η εργασία επιχειρεί να μελετήσει τη προσωπικότητά του σε σχέση με το χώρο που έζησε και το χρόνο που έδρασε.
Του Θεμιστοκλή Α. Μουρτζάνου.
Ο Γρηγόριος Κωνσταντάς (Μηλιές Πηλίου 1758-1844), υπήρξε από τίς προσωπικότητες της περιόδου του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Σπούδασε σε σπουδαία πνευματικά κέντρα της εποχής και έγινε διδάσκαλος της ελληνικής νεολαίας, τόσο στα σχολεία στά οποία εργάστηκε όσο και με τις εκδόσεις του.
Του Θεόδωρου Νήμα.
Αντικείμενο της διατριβής είναι η διερεύνηση των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων στη δυτική Θεσσαλία κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας με βάση πρωτογενές υλικό (αδημοσίευτα στοιχεία από κώδικες μοναστηριών), αλλά και με νέα θεώρηση των μέχρι σήμερα σχετικών δημοσιευμάτων. Προηγείται εκτενής εισαγωγή για την εκπαίδευση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Ελλάδα και τη Θεσσαλία ολόκληρη. Στο β' μέρος παρατίθενται βιογραφικά στοιχεία για τους θεσσαλούς δασκάλους και λόγιους, πολλοί από τους οποίους είναι άγνωστοι.
Του Γεώργιου Σ. Ζούμπου.
H λειτουργία της Ιονίου Ακαδημίας επί σαράντα χρόνια (1824-1864) αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια στην ιστορία της νεοελληνικής εκπαίδευσης. Ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο που λειτούργησε στον ελληνικό χώρο και η προσφορά του ήταν σημαντική καθώς στη δραστηριότητα των καθηγητών του οφείλεται σημαντικό μέρος των εκπαιδευτικών και επιστημονικών βιβλίων της εποχής και πολλοί διδάσκαλοι και καθηγητές σπούδασαν εκεί.
Της Αναστασίας Ν. Τσιγώνη.
Κατά την ιστορική διαδρομή ενός λαού, η ιστορία της εκπαίδευσης, δίνει αναμφίβολα το «στίγμα» της πολιτιστικής του ανάπτυξης και της πνευματικής του εξέλιξης. Στην περίπτωση του ελληνικού λαού, η πνευματική του πορεία στη διάρκεια των αιώνων παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ένας από τους λόγους είναι, ότι μετά από περιόδους μεγάλης ανάπτυξης των επιστημών που κατέστησαν το ελληνικό έθνος πηγή παγκόσμιας ακτινοβολίας, ακολούθησαν αιώνες δραματικής πτώσης του πνευματικού του επιπέδου, αιώνες «σκότους», τόσο για τα γράμματα όσο και τις τέχνες.
Της Μαρίας Τερδήμου.
Η παρούσα διατριβή έχει ως αντικείμενο τη μελέτη της μαθηματικής σκέψης και του φιλοσοφικού υποβάθρου της μαθηματικής επιστήμης στον ελληνικό πνευματικό χώρο κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, με έμφαση στην περίοδο από τα μέσα του 18ου αιώνα έως την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, δηλαδή το χρονικό διάστημα που ονομάζουμε Νεοελληνικό Διαφωτισμή ή κατ' άλλους Νεοελληνική Αναγέννηση.
